Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

" ΑΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΣ ",


Η φωτογραφία είναι του έτους 1966-1967, δημοσιεύτηκε στο ετήσιο Περιοδικό Δημοσίευμα του   ιστοριοδίφη Μίμη  Φερέτου,  " Μεσσηνιακά " 1968, εκδόσεις ' Αριστομένης.  


Σχετικά με τη προέλευση του ονόματος του χωριού  Ο Φερέτος σημειώνει : " Δύο εκδοχές υπάρχουν για τη προέλευση της ονομασίας του χωριού. Κατά τη πρώτη όταν οι Φράγκοι αντίκρισαν για πρώτη φορά το βάλτο της περιοχής, κατάσπαρτο από πολύχρωμα άνθη, φώναξαν " Φλάουερ, φλάουερ", και η ξένη λέξη παίρνοντας ελληνική κατάληξη επικράτησε. κατα τη δεύτερη εκδοχή, το χωριό ιδρύθηκε το 16ο αιώνα, και στην αρχή απετελείτο από δύο οικισμούς, που στα 1770 συμπτύχθήκανε σε έναν, δημιουργώντας το χωριό. Πήρε την ονομασία του από ένα πλησιόχωρο ξωκλήσι αφιερωμένο στη μνήμη των αδελφών Αγίων Φλώρου και Λαύρου, λιθοξόων,καταγομένων από τις Κυκλάδες". 
Ο « Άγιος Φλώρος»,  καταστράφηκε  ολοκληρωτικά, από τους Γερμανούς,  το Φεβρουάριο του 1944, σε αντίποινα για την επίθεση που δέχθηκε γερμανική στρατιωτική φάλαγγα.

Ο Μίμης Φερέτος γράφει ότι σε απόσταση  μισής ώρας ΒΑ του χωριού στη Δ πλευρά του βουνού  « Αλεξομάντρι» βρίσκεται ένα πολύ ενδιαφέρον από γεωλογικής, αρχαιολογικής και τουριστικής απόψεως σπήλαιο, γνωστό σαν η « Σπηλιά του Γιαννήρακα», που εξερευνήθηκε πρόχειρα το 1958 από το ίδιο και μερικούς κατοίκους της περιοχής. 
« Έχει είσοδο ύψους 1,20 μ και πλάτους 2,50 μ. Η πρώτη αίθουσα έχει βάθος 15 μ. πλάτος 6 μ  και ύψος 2,50. Ένα πλήθος από σταλακτίτες και σταλαγμίτες της προσδίδουν φαντασμαγορική όψη. Τρείς διακλαδώσεις οδηγούν σε μικρότερες αίθουσες με θολωτή οροφή, στολισμένες όμοια με αναρίθμητους σταλακτίτες και σταλαγμίτες.  Η πρώτη δεξιά της εισόδου διακλάδωση οδηγεί ανάμεσα από δύο ωραιότατους στύλους σε μία αίθουσα διαστάσεων 3/3 με μικρά πλάγια διαμερίσματα και «γαλαρία» που οδηγεί σε μεγάλο βάθος. Στη μικρή αίθουσα βρέθηκαν πολλά οστά ανθρώπων και ζώων καθώς και αρκετά θραύσματα εγχρώμων αγγείων διαφόρων εποχών, που μαρτυρούν ότι το σπήλαιο εξυπηρετούσε λατρευτικούς σκοπούς κατά το μακρινό παρελθόν. Σύμφωνα με τη προφορική παράδοση το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε στη Τουρκοκρατία και στη Γερμανική κατοχή, ως καταφύγιο και μάλιστα υπήρχε στη πρώτη αίθουσα εκκλησάκι.


Ο Φερέτος επίσης γράφει ότι :  
« Στη βορεινή πλευρά του χωριού, υπάρχουν δύο  μικρές σ’ επιφάνεια, αλλά βαθιές λίμνες, σκεπασμένες με νούφαρα και άλλα υδροχαρή φυτά. Λέγονται ‘ « Μάτια» και σ’ αυτές προσορμίζονταν κατά τους αρχαίους χρόνους τα πλοία, που έφταναν ως εδώ, αναπλέοντας τον Πάμισο. Κοντά στα « Μάτια» σώζονται ερείπια αρχαίου ιερού του Ασκληπιού και λείψανα από διάφορα οικοδομήματα, που διατηρούνται σε καλή κατάσταση μέσα στα βαλτόνερα. Στο σημείο αυτό διενήργησε ανασκαφικές έρευνες ο Σουηδός Μεσσηνιολόγος Νάταν Βαλμίν, το Σεπτέμβριο του 1933. Απεκάλυψε το ερείπιο του ιερού, μια μαρμάρινη στήλη με την επιγραφή « Ασκλαπιόδωρος  Παμείσω» και άλλη που αναγράφει « Δέξιππος ευχήν επηκόω Παμείσω.
 Επίσης έφερε στο φως σημαντικά ευρήματα, όπως κούρους, αρκετά ορειχάλκινα αγαλμάτια, παριστάνοντα μικρά παιδιά με παραμορφωμένα μέλη… Τα παραπάνω αρχαιολογικά ευρήματα έχουν κατατεθεί στο Μουσείο Βασιλικού Μεσσηνίας και στο Εθνικό Μουσείο Αθηνών. Τα αποτελέσματα της ανασκαφής φανερώνουν ότι σ’ αυτή τη θέση υπήρχε, κατά τους αρχαίους χρόνους θεραπευτήριο μικρών παιδιών. Natan Valmin, The Swedish Messenia Expedition, Lonton, 1938»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου